هنر مدرن

ﻳﻜﻲ از وﻗﺎﻳﻊ ھﻨﺮي ﻣﮫﻤﻲ ﻛﻪ در ﺳﺎل 1380 در اﻳﺮان ﺑﻪ وﻗﻮع ﭘﯿﻮﺳﺖ ﺑﺮﮔﺰاري اوﻟﯿﻦ ﻧﻤﺎﻳﺸﮕﺎه ھﻨﺮ ﻣﻔﮫﻮﻣﻲ در ﻣﻮزه ھﻨﺮھﺎي ﻣﻌﺎﺻﺮ ﺗﮫﺮان ﺑﻮد. اﻳﻦ ﻧﻤﺎﻳﺸﮕﺎه در دوم ﻣﺮداد ﻣﺎه 1380 اﻓﺘﺘﺎح و ﺗﺎ ﺗﺎرﻳﺦ 19 ﻣﮫﺮ ﻣﺎه 1380 اداﻣﻪ داﺷﺖ. ھﻨﺮ ﻣﻔﮫﻮﻣﻲ ﻋﻨﻮان ﻣﻨﺎﺳﺒﻲ ﺑﺮاي اﻛﺎرھﺎﻳﻲ از اﻳﻦ دﺳﺘﻪ آﺛﺎر ﻧﺒﻮد. زﻳﺮا ﺑﺴﯿﺎري از آﺛﺎر اﻳﻦ ﻧﻤﺎﻳﺸﮕﺎه ﺑﺎ ﻋﻨﻮان ﻧﻤﺎﻳﺸﮕﺎه ﺳﺎزﮔﺎري ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ. در اﻳﻦ ﻧﻤﺎﻳﺸﮕﺎه آﺛﺎري اراﺋﻪ ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺳﺎﺧﺘﺎر ﻣﯿﻨﯿﻤﺎل، ﻛﻨﺴﭙﭽﻮال، وﻳﺎ ﺑﻪ ﺻﻮرت اﺟﺮا ﭘﺮﻓﻮرﻣﻨﺲ و ﺣﺘﻲ ﻟﻨﺪ آرت داﺷﺘﻨﺪ. اﻣﺎ ﺑﺴﯿﺎري
از آﺛﺎر ﻣﻮﺟﻮد در اﻳﻦ ﻧﻤﺎﻳﺸﮕﺎه داراي وﻳﮋﮔﻲ ھﺎﻳﻲ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ آﻧﮫﺎ را در ﺣﻮزه ھﻨﺮ اﻣﺮوز ﺟﮫﺎن ﻗﺮار ﻣﯿﺪاد و در ﻛﻨﺎر آن داراي وﻳﮋﮔﻲ ھﺎي ﺑﻮﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ آﻧﮫﺎ ھﻮﻳﺖ ﻣﯿﺪاد و اﻳﻦ وﻳﮋﮔﻲ ھﺎﻳﻲ ﻛﻤﺘﺮ در ادوار ﮔﺬﺷﺘﻪ و دﻳﮕﺮ ﻧﻘﺎط ﺟﮫﺎن ﺳﺎﺑﻘﻪ داﺷﺘﻪ اﻧﺪ.
ﺑﻪ دﻟﯿﻞ ﻧﺎ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﻮدن ﻧﺎم ﻣﻔﮫﻮﻣﻲ ﺑﺮاي ﻧﻤﺎﻳﺸﮕﺎه دوﻣﯿﻦ ﻧﻤﺎﻳﺸﮕﺎه ﺑﺎ ﻋﻨﻮان ھﻨﺮ ﺟﺪﻳﺪ در ﻣﻮزه ھﻨﺮ ﻣﻌﺎﺻﺮ ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺖ. در دوﻣﯿﻦ ﻧﻤﺎﻳﺸﮕﺎه اﺳﺘﻔﺎده ﺑﯿﺸﺘﺮي از ﻓﻦ آورﻳﮫﺎ ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺴﯿﺎري از آﺛﺎر ﺗﻘﺎﺑﻞ و ھﻤﺮاه ﺑﻮدن ﺳﻨﺖ و ﻧﻮﮔﺮاﺋﻲ را ﻣﻮﺿﻮع ﺧﻮد ﻗﺮار داده ﺑﻮدﻧﺪ.

در اواخر دهه 60 و 70 ميلادي، اين ايدئولوژي هاي نو به نوعي ” ماديات گريزي در هنر” منجر گشت. و در همين زمان بسياري از هنرمندان از نقاشي و مجسمه سازي دوري گزيده و به سمت تجربيات نو با اشكال بديع هنري همچون عكاسي، فيلم سازي، متحرك سازي، هنرهاي نمايشي، چيدمان هاي عظيم و هنر زمين روي آوردند.

هرچند منتقدان در آن زمان، “مرگ نقاشي” را پيش پيني كردند، اما هنر معاصر در برگيرنده دامنه گسترده ايست از انواع ابزارهاي تجربي و سنتي همچون نقاشي و همچنين فعاليت هايي كه بر اساس فناوري اينترنتي و يا ديگر نوآوري هاي علمي صورت ميگيرند.

هنرمندان معاصر، با استفاده از لغت نامه هنري متنوعي كه در دست دارند، از انتزاع تا فرمهاي بازنمودي، به انتقال عقايد و ايدئولوژي هاي خود ادامه داده اند.

يادآوري اين نكته مهم است كه، هنر زمان ما در فضاي خلاء شكل نگرفت بلكه منعكس كننده دغدغه هاي سياسي، اجتماعي و فرهنگي زمان خود مي باشد.

براي مثال، هنرمنداني چون “جودي شيكاگو”، كه تحت تاثير جنبشهاي فمينيستي اوايل دهه 70 بودند، با هدف بازنمايي نقش و هويت زن در تاريخ، خيال پردازي را با فرم هاي هنري در هم آميخته است و بدين وسيله پيام خود را به بهترين شكل ممكن به مخاطب مي رساند.

در دهه80، هنرمندان از تبليغات و برنامه هاي رسانه هاي جمعي براي تحقيق و بررسي در حوزه هاي فرهنگي و سياسي بهره جستند.

كمي بعد، هنرمنداني همچون “مايا لين”، كه “ديوار يادبود نظاميان جنگ ويتنام در واشنگتن” از آثار او مي باشد، و “ريچارد سرا”، كه آثار وي در دهه 60 ميلادي بيشتر در سبك و سياق مينيماليسم ديده مي شد، از ويژگي هاي اين هنر بهره برده و مجسمه هاي انتزاعي بديعي را خلق كرد كه بيننده را به برقراري تعامل با اثر دعوت مي كرد و واكنش احساسي شديدتري را مي طلبيد.

اين تغيير استراتژي در هنر معاصر، به منظور ترغيب هرچه بيشتر بيننده، خود نشان از آن دارد كه موجوديت هنر معاصر وراي موضوعيت آن قرار مي گيرد.

به معناي ديگر، علاوه بر دغدغه هاي مربوط به فرم و مفهوم كه هنرمندان از ابتدا با آن درگير بودند، هنرمندان معاصر به دنبال مباحثات فرهنگي و همچنين ترجمان و گستره ادراك فردي در مورد اثر نيز مي باشند.

بدين وسيله مي توان اينگونه نتيجه گيري كرد كه هنر معاصر، به نوعي نقش كاتاليزور را براي فرآيند رو به جلوي گفتگوي آزادانه و تحقيق و پرس و جوي هوشمندانه در خصوص جهان امروز ما، بازي مي كند.

استفاده از كلمه ي "معاصر"به عنوان يك واژه ي جايگزين براي "مدرن" و "پست مدرن" براي شناخت هنري كه از در زمان حاضر بوجود آمده است، به همان اندازه غير معمول است كه كلمه ي معاصر همزمان خود به يك اندازه واضح و به يك اندازه مبهم است. اين وضعيت همواره اين پرسش را به ذهن متبادر مي كند كه “هنر معاصر چيست”؟

هنر معاصر، هنر اواخر 20 و اوايل 21، كه در نتيجه رد هنر مدرن (۱۸۶۰ـ۱۹۶۰)، كه شامل سبك ها و رسانه ها، پيام هاي مفهومي، سياسي و اجتماعي، چند فرهنگي و جهاني شدن و توليد شده توسط هنرمنداني كه در قرن بيست و يكم زندگي مي كنند و فرصتي براي تأمل در جامعه معاصر و مسائل مربوط به خودمان و جهان اطراف ما فراهم مي كنند مي باشد و در واقع هنري كه جوهره ي آن تمام وجوه امروزي بودن با تمام ويژگي هايش است.

هنر معاصر بخشي از يك گفت و گوي فرهنگي كه مربوط چارچوبي بزرگتر مانند هويت شخصي و فرهنگي، خانواده، جامعه و مليت است. اغلب براي عدم وجود يك اصل يكنواخت سازماندهي، ايدئولوژي، يا مانيفست به رسميت شناخته شده، مي تواند قريب به اتفاق، دشوار، يا بسيار ساده كه تعجب بيننده را برانگيزد كه آيا چيزي را از دست داده يا نه باشد و شايد از ويژگي هاي مشخص تر و واضح تر آن اين است: هنر معاصر هنر امروز است.

موسيقي يا موزيك (به فرانسوي: musique) كه در فارسي به آن خُنيا هم گفته مي‌شد، يكي از فعاليت‌هاي بشري است كه بن مايه تشكيل‌دهنده آن، صدا و سكوت است. عناصر اصلي تشكيل‌دهنده موسيقي شامل نواك (تعيين‌كنندهملودي و هارموني) و ريتم است.

خُنيا از ريشه «خونياك» زبان پارسي ميانه و «هو نواك» اوستايي است كه خود آن از دو بخش تشكيل شده: «هو» به معناي نيك، زيبا، خوش (براي نمونه در واژهٔ «هومن» به معناي نيك‌انديش)، و «نواك» به معناي نوا. در كل هونواك، خونياك و خنيا به معني «نواي خوش» است.

موسيقي را هنر بيان احساسات به وسيلهٔ آواها گفته‌اند كه مهم‌ترين عوامل آن صدا و ريتم هستند و همچنين دانش تركيب صداها به گونه‌اي كه خوش‌آيند باشد و سبب انبساط و انقلاب روان گردد نيز ناميده مي‌شود.

واژهٔ موسيقي از واژه‌اي يوناني و برگرفته از واژهٔ (Mousika) μουσική و مشتق از واژهٔ Μοῦσαι مي‌باشد.

چادر شب گيلان

چادرشب‌بافي يكي از صنايع دستي سنتي ايران است. چادر شب، پارچه‌اي رنگارنگ و معمولاً با طرح چهارخانه است به جنس پنبه يا ابريشم كه در مناطقي از مركز (يزد)، شمال (خراسان شمالي، گيلان و مازندران) و جنوب (هرمزگان) ايران بافته مي‌شود.

• مهسا
• ۰ نظر

هنر مجموعه‌اي از آثار يا فرايندهاي ساخت انسان است كه در جهت اثرگذاري بر عواطف، احساسات و هوش انساني يا به‌منظور انتقال يك معنا يا مفهوم خلق مي‌شوند. همچنين مي‌توان گفت هنر توان و مهارت خلق زيبايي است